1545, geboren in Schotland, werd in 1568 op aanbeveling van Beza te Genève hoogleeraar in de klassieke talen, en keerde 1574 naar Schotland terug, om op te treden aan de universiteit te Glasgow. In 1578 wist hij als voorzitter van de Generale Synode der Presbyterianen de aanneming te bewerken van het Second Book of Discipline, de Magna Charta van het Presbyterianisme.
Met kracht trad hij op tegen het in de kerk veldwinnende staatsabsolutisme. Toen hij in 1584 aan het hoofd van een deputatie den koning een protest overhandigde, werd hij veroordeeld tot gevangenisstraf.
Hij vluchtte naar Londen, keerde na 20 maanden terug, en hervatte zijn strijd zoowel tegen het streven des konings, als tegen dat der episcopalen. Opnieuw gevangengezet, werd hij in 1606 naar Londen ontboden door Jacobus I, die inmiddels aan de regeering was gekomen.
Hier werd hij ontzet uit zijn academisch ambt, en gedurende vier jaar opgesloten in den Tower. Eerst in 1611 werd hij vrijgelaten op voorspraak van den hertog van Bouillon, echter slechts onder de belofte dat hij naar Frankrijk vertrekken zou.
Als hoogleeraar in de theologie te Sedan wederstond hij met goed gevolg zijn ambtgenoot Tilenus, die het Arminianisme zocht te propageeren. Hij overleed in 1622 te Sedan.
