Jezuiet, geboren 1515 te Toledo, gestorven te Napels 1585. Hij behoorde met Peter Faber, Frans Xaver, Diëgo Lainez en Nicolaas Bobadella tot de beste vrienden van Loyola.
Hij bezat een vurig karakter, was listig, onverschrokken en een gloeiende vijand van alle ketterij. In opdracht van vele pausen bestreed hij de ketterij in Italië, Duitschland, Polen en Frankrijk.
Onder paus Paulus III, Julius III, Pius IV was hij een der pauselijke gezanten op het Concilie van Trente. Daar liet hij zich kennen als een groot redenaar.
Ignatius zond hem met een geheime opdracht naar Engeland. Hij moest n.m. den haat tegen Hendrik VIII aanwakkeren.
Salmeron behoorde tot de ijverigste voorvechters van de volkomen afhankelijkheid van het wereldlijk regiment onder het geestelijk regiment van den paus. Zijn hoofdwerk is getiteld: Commentarii, 16 dln.
