De klank van deze letteren, als syffelende voortgebragt, gebied dat men geen geluid zal slaan. ’t Wil zeggen Stil! zwygt stil, sus. Maar ook de Latynen gaven dat daar door te kennen.
Dus zegt b. v. Terentius: Quid? non is obsecro es? st. Wat? ei lieve, zyt gy die niet? st Doch wat wil dat st in ’t Latyn uitdrukken? Is’t voor sta, of iets diergelyks? Of is ’t versmolten van siste? Ik weet dat niet zeker. Dit weet ik, dat op oude graven dikwyls stond: Sta viator, om aan te wyzen, dat de reizigers moesten halte houden.
Zoude het niet door de Latynen uit de aaloude taal der Schythen overgenomen konnen zyn, gelyk meer woorden? Maar wat zegt hets! of ets! waar door ymand uitdrukt, dat hy over iets, als tegen zynen zin, misnoegt is? Ik weet dat zo weinig, als waarom men ymand aanhitst door te roepen sa! of waarom die pyn gevoelt, kermt, oei! Of zoude dat verkort zyn uit ö my! Zegt een lachende ha! ha! de natuur leert hem dat.
