Dit is uit deze bekende kluchtvertelling: Een boer had zyn Landpacht betaalt. De eigenaarse zette hem, naar gewoonte, een ontbyt voor, en daar by Parmesaankaas.
De boer vond daar smaak in, en sneed’er goede hompen af. De Juffrouw kreeg medelyden met haar kaas, en zocht den boer dien genadiger te doen handelen, om dat hy raar en duur was. ’t Is, zeide zy, Parmesaan. De boer weder, is dat Parmesaan; zo moet ik’er noch eens aan. Dit is een spreekwoord geworden.
