Joh. 4 : 5, een stad van Samaria, nabij het stuk lands, hetwelk Jakob zijn zoon Jozef gaf. De eerste beschrijving van een reis in Palestina, n.l. van de pelgrim van Bordeaux uit 333 spreekt naast een Neapolis, dat hij aan de voet van de Gerizim vindt, van een plaats Sechar, vanwaar de Samaritaanse vrouw naar de Jakobsbron kwam.
Aan die naam Sechar herinnert het tegenwoordige dorp Askar, met een bron; de plaats zelf is echter van de Jakobsbron verwijderd. Het is dan de vraag waarom die vrouw zó ver kwam. Men wil dit dan verklaren door te zeggen, dat men een voorliefde had voor het water uit een put, die door de Aartsvader was gegraven: „onze vader Jakob heeft ons de put gegeven”, Joz. 4 : 11. Of men neemt aan dat er ook een reden gelegen is in de aard van het water. „Het water van de Jakobsbron staat bij de bewoners in hoog aanzien om zijn zuiverheid en smaak. De uitnemendheid van de verschillende wateren en hun onderscheiden hoedanigheden zijn bij de oosterlingen een geliefkoosd onderwerp van gesprekken. Het is geen wonder, dat in een heet klimaat, waar andere dranken bijna onbekend zijn, de bewoners fijne kenners van het water zijn. De talrijke bronnen in de buurt bevatten meestal zeer hard water, zeer „zwaar” gelijk de bewoners het noemen. Niet ten onrechte schrijven zij een aantal ziekten hieraan toe. De Jakobsbron staat onder hen bekend om haar koel, smakelijk en verfrissend water." Aldus G. A. Smith. Intussen wijst Abel erop, dat de Pelgrim van Bordeaux, als hij over Sechar schrijft, het hierbij heeft over de grond bij het Graf van Jozef, en dus zal men dan S. zoeken bij Balata. Dan is het ook verklaarbaar, dat de Samaritaanse vrouw water haalt uit de Jakobsput.
