(Myrtus communis). De M. komt in Palestina en Syrië zowel in het wild als gecultiveerd voor.
Ze is algemeen op heuvelhellingen en bergen (tot 1000 m), maar groeit bij voorkeur in de omgeving van water. In de dalen rondom Jeruzalem stonden mirtenbosjes, Zach. 1 : 8, terwijl ze ook te vinden waren aan beide oevers van de Jordaan en in de kustvlakte. Het is een middelgrote heester met altijd groene, donker-glimmende bladeren. De witte, geurende bloemen met veel meeldraden staan in de oksels der bladeren. De vrucht is een bes, die eerst groen is en daarna zwart of rood wordt. Vooral de rode zijn eetbaar, maar behoren toch niet tot het Palestijnse fruit. De plant wordt gekweekt om de bladeren, die voor versiering gebruikt worden o. a. bij bruiloftsfeesten en om de geurende, aetherische olie. M.takken werden in bijbelse tijden gebruiktvoor de opbouw van de loofhut, Neh. 8 : 16. Ook maakten zij deel uit van de feestruiker (loelaab), die op het Loofhuttenfeest gedragen werd. De m. werd daarom op hoge prijs gesteld en gold als een der uitnemendste heesters of bomen, Jes. 41 : 19; 55 : 13. De oorspronkelijke naam van koningin Ester was Hadassa, „mirt”, Est. 2 : 7.
