„rotshuis”, stad in Juda, Joz. 15 : 58, door Rehabeam versterkt, 2 Kron. 11 : 7, herbouwd na de ballingschap, Neh. 3 : 16. De stad heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis der Maccabeën; Flavius Josephus noemt het de sterkste plaats van heel Judea.
Op grond van de mededeling van Hieronymus zocht men deze stad in een heuvel, waarin de herinnering aan de naam bewaard was, nl. in Boerdsj es-Soer. Maar deze heuvel bevat slechts Byzantijns-Arabische resten. De oude stad lag in werkelijkheid meer naar het NW., in Chirbet et-Tbeiga, en is door haar ligging ongeveer 1000 m boven het zeeniveau, de hoogstgelegen stadsruïne van Palestina (ten N. van Hebron). „Beth Zur, de enige vesting aan de W.zijde van Judea, heeft haar bestaan te danken aan het enige open dal aan die grens, het dal van Elah (= Eikendal) aan welks boveneinde het zich verheft. Dat het daar nodig was, kan niet beter in het licht gesteld worden, dan door het feit, dat de Filistijnen, de Syriërs in de 2e eeuw v. C., en Richard Leeuwenhart tijdens de derde kruistocht, allen langs deze plaats de hoogvlakte trachtten te bereiken, — de Syriërs en de Kruisvaarders, nadat hun poging bij Ajalon was mislukt” (Smith). — De oude stad is opgegraven. Voor de Bijbelse Geschiedenis zijn het meest interessant de vondsten van een aantal handvatten van aarden kruiken met stempel, waarop stadsnamen zijn in gedrukt als Hebron en Zif; men kan van „koninklijke” zegelafdrukken spreken, door de bijvoeging van de formule „Voor de koning” of „van de koning”. Buitendien is er een zegelafdruk waarop staat: „Ge’aljahoe, zoon van de koning”. Ten slotte heeft men enkele scherven gevonden met plastisch opgelegde slangen, wat misschien op een slangencultus wijst (gelijk men daarvan ook sporen vond, m.n. in Bethsan).
