(Ursus arctos). Oorspronkelijk kwam de b. in Syrië in twee ondersoorten voor.
De grootste, Ursus arctos isabellinus, die zeer duidelijk isabellakleurig was, bewoonde het struikgewas der naaldbomen van de Anti-Libanon, en kwam ook aan de Z.lijke helling van de Hermon voor. Hij is door intensieve jacht van Duitse officieren tijdens de 1e Wereldoorlog uitgeroeid. Het dier bereikte een lengte van 2 m, was zeer belust op fruit en verscheen dan ook in de oogsttijd regelmatig in de wijngaarden der omliggende dorpen.Op de Libanon leefde de andere ondersoort, Ursus arctos syriacus, kleiner (tot 1.40 m) en bruin. Deze kwam oorspronkelijk in Palestina voor, zelfs vrij ver naar het Z., 1 Sam. 17 : 34. Het schijnt, dat hij op de Libanon nog niet geheel verdwenen is. Sappige vruchten, stengels en bladeren, het jonge graan en honing waren zijn geliefkoosd voedsel, maar daarnaast ook eieren, jonge vogels en kleinere dieren. Voor een hongerige beer zijn ook mensen, Am. 5 : 19, en kinderen, 2 Kon. 2 : 24, niet veilig. Een berin, die van jongen beroofd is, is een uiterst gevaarlijk dier, 2 Sam. 17 : 8; Spr. 17 : 12; Hos. 13 : 8. Het gebrom van de b. gaat met luid tandengekners gepaard, Jes. 59 : 11. De b. is een telganger, d. w. z. hij beweegt de beide poten aan dezelfde zijde van het lichaam gelijktijdig. Dit verklaart het beeld van de b. in Dan. 7.
