Wat is de betekenis van paracusis?

1. Doofheid van vooral lage tonen. 2. Elke vorm van afwijkend horen zoals geluid uit een verkeerde richting horen of van een verkeerde toonhoogte.

gehoorstoornis.

(geneesk.) is verkeerd hooren. Men onderscheidt: p. loci, waarbij de richting der geluidsbron niet kan worden bepaald; p. disharmonica, het dubbelhooren van sommige tonen; p. Willisii, het verschijnsel, dat sommige hardhoorenden scherper hooren in lawaai.

een stoornis in het hooren, b.v. gonzen of suizen in de ooren.

v., iedere gestoorde geluidswaarneming. De bekendste vorm is de paradoxale doofheid (paradoxale paracusis), waarbij men normale geluiden (spreektoon) beter waarneemt temidden van lawaai dan in een stille omgeving. Ook diplacusis is een vorm van paracusis: de hoogte van een toon is voor het ene oor anders dan die voor het andere.