Wat is de betekenis van naïveteit?

zie NAÏEVETEIT.

naïveteit - Zelfstandignaamwoord 1. naïviteit, onnozelheid Woordherkomst afgeleid van naïef met het achtervoegsel -teit met het invoegsel -e-

[Fr. naïveté] het naïef zijn, naïef gezegde of naïeve daad.

(naïviteit) onnozelheid; ongekunstelde eenvoud; natuurlijke onschuld

ongedwongenheid, argeloosheid ; natuurlijke openhartigheid.

v. kinderlijke onschuld, argeloosheid.

naief (van het Latijnse nativus, aangeboren) betekent: natuurlijk, ongekunsteld, niet door nadenken of critiek, door berekening of wantrouwen beïnvloed. Als wijsgerige term komt het voor in naïef realisme, d.i. de natuurlijke houding van de geest, waarin de dingen met de eigenschappen waarin ze zich voordoen als onafh...

vr., kinderlijkheid, onschuld.

Naïveteit v. natuurlijke openhartigheid, onschuld, eenvoud: heilige naïveteit; onnoozelheid; — (mv. -en) eenvoudige, onnoozele dingen: hij zegt van die naïveteiten, dat je wel om hem lachen moet.