Moror
I. mŏror, dep. (1); 1. (als iemand zelf opgehouden wordt), a. talmen, dralen, achter-, uitblijven, absol., Cic.; part. subst., morati, ōrum, m. lieden, die zich verlaat hebben, marodeurs, Liv. | c. inf., bezwaar maken, aarzelen, dralen, Cic., nihil moror, m. quominus, ik heb er geen bezwaar tegen, ik wil terstond, Liv. b. verwijlen,...
