Wat is de betekenis van Jiddisch?

o., dialect dat door Oosteuropese Joden gesproken wordt, een mengsel van Hebreeuws, Duits en Pools; — bn., behorend tot, in dit dialect.

Jiddisch - Zelfstandignaamwoord 1. (Jiddisch-Hebreeuws) (taal) een Germaanse taal die door Joden over de hele wereld wordt gesproken ♢ Ik ken iemand die Jiddisch spreekt. Zie ook jiddisch

[Du. jüdisch = joods] jodenduits, bep. mengtaal van Hebreeuws en Duits met Poolse e.a. elementen.

Jodenduits

taal die eeuwen geleden onder de joden in de Rijnstreek ontstond en voor Wereldoorlog II door joden in Oost-Europa werd gesproken. Van oorsprong is het een dialect van het Oud hoog-Duits en Laat-middelhoog Duits, met toevoeging van Romaanse elementen, terwijl het Hebreeuws een belangrijke plaats inneemt met name bij religieuze termen. Het begeleidd...

joods; ook als subst, = Jiddische taal; een Jiddische nesjomme; een medelijdend karakter; zie nesjomme; Middelhoogduits jüdisch.

door Oosteurop. joden gesproken Hebreeuws-Duits-Poolse taal.

de uit relig.-cultur. afzondering ontstane taal der Joden in O.-Europa, gebaseerd eensdeels op Duitse dialecten der resp. woonplaatsen, anderdeels op Slavische, Romaanse en uiteraard Semietische elementen. Van O.-Europa verbreidde het J. zich ook naar het W. en naar Amerika (19e eeuw). J. wordt met Hebr. letters geschreven en mag in geen geval verw...

Jodenduits, met Pools, Hebreeuws e.a. talen vermengd Duits.