Wat is de betekenis van grof?

bn. bw. (grover, -st) I. bn., 1. groot, zwaar, niet tenger of rank: een grove jongen : hij is grof van handen; — (zegsw.) niemand is dik en grof, of hij weet waar of, gezegd van iemand die veel eet, maar bij wie men zien kan waar het blijft; 2. groot van stuk : grof wild, de grotere wildsoorten; — grof g...

(1914) (diamantbew.) grote diamanten. • Grof : groote steenen. Ik heb grof op. (J. Van Ginneken: Handboek der Nederlandsche taal. 1914)

grof - Bijvoeglijk naamwoord 1. fors. ♢ Er werd grof geschut gebruikt. 2. ruw van makelij ♢ Hij bezat alleen grof aardewerk. 3. onbeschaafd. ♢ Hij sloeg de hele tijd grove taal uit. 4. buitengewoon groot...

grof - bijvoeglijk naamwoord 1. ruw en onbeschaafd ♢ dat was een grove opmerking van Jan 1. grove taal uitslaan [schunnige taal gebruiken] 2. enorm, buitengewoon ...

grof, ruw (grof)

bn.: i.h.a. verbogen als groffe en groffer i.p.v. AN ‘grove’ en ‘grover’. Ik had een heleboel papieren poppen. Ik knipte ze van het groffe bruine papier van gebruikte suikerzakken (Roemer1982:190).-Etym.: Ook in Ned., i.h.b. in Noord-Nederland, komt de uitspr. met een korte o voor (WNT 1900). Zie ook: groffe schuur, groffe d...

growwe; growwer, grofste, dik, groot, swaar; ru, onbeskof; diep (stem); onegalig (pad); groot (leuen); uiters (onverskilligheid).

adj. & adv., grou, grouwélich, bot, ûnbiheind, ûnbisnien, ûnfoech, skou, rou, rûch, ûnbiskoft; (van gelaatsuitdrukking), bot; (van lichaamsbouw) plomp, bonkich, bientich, knûstich, ûnbihouwen; — gebouwd en mager, groubonkich; — en ruw, groubloedich;...

grover, grofst. 1. bn. (niet fijn, niet edel, niet bewerkt, niet glad; groot, zwaar, ruw, dik, hard): een grove kam, met dikke tanden; grove handen, niet fijn; grove taalfouten, d. i. grote; grof geschut, zwaar; fig. iem. met grof geschut aanvallen, met hevige dreigementen, vloeken enz.; grof worden, lomp, onbeschoft; een grof woord, ruw; een grove...