Wat is de betekenis van disjunctief?

(<Lat.), bn., (taalk.) scheidend.

disjunctief - Bijvoeglijk naamwoord 1. scheidend, onverenigbaar Woordherkomst afgeleid van disjunctie met het achtervoegsel -ief Verwante begrippen logica

(disjunktief) scheidend (taalk.)

in taalkunde: scheidend,

is een oordeel, waarbij een aantal elkaar uitsluitende mogelijkheden wordt gesteld zonder deze te argumenteren: het is óf lente, óf zomer.

scheidend; elkander uitsluitend.

Disjunctief - 1) een oordeel, welks praedikaat gevormd wordt door disjuncte, elkaar uitsluitende begrippen. S. is of P1 of P2 (dit metaal is of lood of zink); 2) een syllogisme, welks major een disjunctief en welks minor een kategorisch oordeel is. Dit kategorisch oordeel kan bevestigend of ontkennend zijn. In het eerste geval krijgt men den modus...

[Lat.], bn. en bw., (taalkunde) scheidend; waarbij bepaalde aspecten afgescheiden worden.

disjunctief, - scheidend, uitsluitend.