Wat is de betekenis van discontinuïteit?

v., onderbrokenheid.

discontinuïteit - Zelfstandignaamwoord 1. plaats waar continuïteit ophoudt, een onderbreking Woordherkomst afgeleid van continu met het voorvoegsel dis- en met het achtervoegsel -iteit

[Fr. discontinuité] gebrek aan continuïteit, aan samenhang.

onderbreking

afbreking, gebrek aan samenhang; gaping

v. gebrek aan samenhang, gaping.

(→ discontinu). 1) De eigenschap van het niet continu zijn. 2) De functie f(x) heeft voor x = a een discontinuiteit, wanneer ze voor x = a niet continu is.

Onregelmatigheid; zoo wat den tijd aangaat, een onderbroken verloop der waargenomen verschijnselen zonder regelmaat van voortzetting.

v., het onderbroken zijn: de discontinuïteit van het ritme.