De Venetianen waren de absolute grootmeesters van de glasblazerskunst die. naast nieuwe technieken, de oude technieken van de Egyptenaren en de Romeinen opnieuw toepasten. De Venetiaanse glasblazers waren verdeeld in de ‘eristallai’ die optisch glas vervaardigden, de 'fioleri'. de makers van vaatwerk en vensterglas en de ‘specchiai’, de spiegelmakers.
De oudste voorbeelden van Venetiaansglas die bewaard zijn gebleven zijn 15de eeuwse glazen van gekleurd, verguld en gebrandschilderd glas. In de 16de eeuw ontwikkelden zij het heldere cristallo dat, wanneer het dun geblazen is. geheel kleurloos is. Daarnaast wisten zij met het lattimo (melkglas) ware wonderen van vaardigheid en schoonheid te creëren die zij vitro di trina, vitro a reticelli en latticino noemden. Maar ook in de behandeling van gekleurd glas millefiori, calcedonio, fondi d'oro, aventurijnglas toonden zij zich onovertroffen kunstenaars. Bekend is Venetië ook om zijn spiegels en luchters die vanaf het begin van de 16de tot aan het einde van de 18de eeuw in grote hoeveelheden werden geproduceerd en geëxporteerd. Maar naarmate in de 17de eeuw de kwaliteit van het Nederlandse, het Boheemse en het Engelse glas beter wordt, gaat die van het Venetiaanse glas achteruit.
Daarbij komt dat Venetië moeite heeft zich de mode van de diamantgravure eigen te maken: het Venetiaanse glas is daarvoor te dun. In de 18de eeuw exporteert Venetië dan ook praktisch geen glazen meer, maar voornamelijk luchters, spiegels en kralen. In de 19de eeuw beleeft de glaskunst van Venetië echter een nieuwe bloeitijd: oude technieken worden herontdekt en met veel succes toegepast.
