door de tinnegieters zelf op hun produkten ingeslagen merken, meestal twee: kwaliteitsmerk en stadsteken, waarin meestal initialen of een ander kenteken van de gieter zelf verwerkt zijn. Bij controle door de keurmeester kon dan eventueel de gieter ter verantwoording worden geroepen.
De reglementen werden echter veel minder streng toegepast dan voor edele metalen. De gehaltetekens verschillen van streek tot streek. De beste kwaliteit, zonder lood, werd met een engel gemerkt in de Duitse landen, met het roosmerk in Engeland en de Nederlanden. F of FF met een lelie in Frankrijk. Mindere kwaliteiten werden o.m. meteen hamer, kleine roos, C of cc aangeduid.
