(Sp.. lett. bakje), keramische techniek om het dooreenvloeien van het glazuur bij tegels te voorkomen, ontwikkeld in de 16de eeuw in Toledo en Sevilla. Bij deze techniek werd het patroon in de zachte klei gedrukt zodat verdiepte velden ontstonden.
Aldus verkreeg men een vereenvoudigde versie van de cuerda secatechniek.
