(1803-1873) was een beroemd Duits scheikundige. Hij was van 1824-1852 hoogleraar in Giessen en van 1852-1873 in München.
Zijn onderzoek veroorzaakte een radicale verandering van inzichten in de plantenvoeding, wat betreft de betekenis van de humus en de minerale delen van de grond. Door zijn boek (Die Chemie in ihrer Anwendung auf Agrikultur und Physiologie 1840), waarin werd vastgesteld, dat de planten stikstof, fosforzuur, kali en kalk nodig hebben voor hun voeding (mineraaltheorie), werd hij grondlegger van de moderne bemestingsleer. De oude humustheorie van THAER, waarbij werd aangenomen, dat planten zich van koolstof voorzien uit de humus, werd door LIEBIG bestreden. In zijn boek (Die Grundsätze der Agrikulturchemie 1855) heeft hij zijn wet van het minimum ontwikkeld.