Kunstkritiek is die tak van journalistieke kennis waarin kunstwerken en op- en uitvoeringen kritisch besproken worden. In kunstkritiek zit altijd zowel een element van beschrijving (wat gebeurt er precies in het werk), interpretatie (wat betekent het allemaal) en evaluatie (is het goed of slecht gedaan). Kunstwetenschappen hebben, in hun poging het eigen vakgebied zo wetenschappelijk mogelijk op te zetten, zich vooral toegelegd op de uitbanning van het evaluatieve moment dat zo karakteristiek voor de kunstkritiek is. Over de vraag of die uitbanning van evaluatie haalbaar en/of gewenst is, bestaat discussie.
De Angelsaksische filosofie van de kunst heeft zich decennia-lang beperkt tot een analyse van het taalgebruik van de kunstkritiek. Onderwerpen waarover gediscussieerd werd zijn:
• Kunnen kunstwerken qua schoonheid vergeleken worden?
• Wat zijn de esthetische eigenschappen waar termen als 'elegant', boeiend', 'spannend', 'saai' naar verwijzen?
• Is een kritisch waarde-oordeel waar of is het slechts de uitdrukking van de preferenties van de criticus?
• Loopt de criticus niet het gevaar te afstandelijk naar uitvoeringen te kijken? Is zijn professionaliteit wel te rijmen met de kwetsbaarheid van kunst?
