Wat is de betekenis van monotoon?

monotoon - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: mo-no-toon 1. zonder afwisseling ♢mevrouw Van Wees heeft een monotone stem Bijvoeglijk naamwoord: mo-no-toon ... is monotoner dan ... het mono...

(bn.), syn. eentonig; spreken met weinig of geen toonhoogtevariaties.

[v. Gr. monos = alleen; zie -toon] bn & bw (alg.) eentonig.

eentonig

eentonig, vervelend.

adj. & adv., ientoanich; — spreken, sûnder forhef prate.

(<Fr.), bn. bw., 1. eentonig 2. vervelend

(wisk.), een functie heet M. niet-toenemend ( of niet-afnemend) als de opeenvolgende waarden die de functie aanneemt steeds kleiner (groter) zijn dan of gelijk zijn aan de voorgaande waarden.

eentonig.

(< Gr. = enkel; = toon). Lett. eentonig. Vd. Math. monotoon veranderlijk = voortdurend in denzelfden zin veranderend.

bn., bw.; eentonig; fig. vervelend: de monotone klank van een gong.

Monotoon, - een functie y — f (x) van een reëele veranderlijke x heet monotoon in een zeker interval, wanneer ze in dat interval hetzij nergens toeneemt, hetzij nergens afneemt, dus óf steeds afneemt (c. q. constant blijft), óf steeds toeneemt (c. q. constant blijft).

Monotoon bn. bw. eentonig; langwijlig, vervelend.