Een aan HIPPOCRATES ontleend begrip in de voedingsleer, dat de voedzaamheid van alle voedsel terug wil voeren op cen en hetzelfde principe, dat in alle voedsel in meer of mindere mate aanwezig is en daardoor ‘voedsel’ onderscheidt van andere substantie. Daar het zeer aanlokkelijk zou zijn, wanneer het mogelijk was de voederwaarde van alle voeders in één enkel getal uit te drukken, is herhaaldelijk getracht hiervoor een wetenschappelijk verantwoorde basis te vinden.
In de 19e eeuw heeft men dit principe wel eens met eiwit willen vereenzelvigen. Ook de Scandinavische voedereenheden, de zetmeelwaarde en de netto calorieën heeft men wel als uitdrukkingen van het ‘alimentum’ willen beschouwen. Tegenwoordig heeft de opvatting ingang gevonden, dat het onmogelijk is één enkelvoudige maatstaf voor de voederwaarde te vinden, omdat er minstens 35 wezenlijke voederbestanddelen zijn, die zo uiteenlopende eigenschappen hebben, dat ze niet in één cijfer zijn samen te vatten.