oorspronkelijk: leerling van de Stoa (Gr. = hal), de wijsgerige school van de Griekse filosoof Zeno (336-264 v. Chr.) en diens volgelingen.
Het hoofddoel van het wijsgerige denken der stoïcijnen was hun zedelijkheidsleer, volgens welke gemoedsrust het hoogste goed is en men zich niet door leed, smart, hartstocht of geweld mag laten beïnvloeden. Later is men ieder onverstoorbaar, gelijkmoedig mens een stoïcijn gaan noemen.
