1. Koperverbindingen zijn giftig en worden daarom veel gebruikt om lagere organismen die planteziekten veroorzaken, en algen, die onder water op schepen groeien, te bestrijden (zie onder 2); b.v. koperoxide in onderwaterverven voor schepen; kopersulfaat in de fruitteelt en de wijnbouw.
Koperoxide (CuO), een zwarte stof, vormt zich op koper dat aan de lucht verhit wordt. Het bevat tweewaardig koper. Het in de natuur voorkomende roodkopererts is het oxide van eenwaardig koper (Cu20). Men gebruikt koperoxide om glas en email te kleuren. Koperzouten lossen in water, in de regel met een blauwe kleur, op. Het bekende blauwe kopersulfaat of kopervitriool is een hydraat: CUS04.5H20.
Als koper, b.v. als dakbedekking, aan de lucht is blootgesteld, vormt zich daarom een laag kopergroen door de gezamenlijke werking van lucht, waterdamp en kooldioxide. Kopergroen is basisch kopercarbonaat. Ook groenspaan is een koperverbinding; 2. (plantkundig). Koperverbindingen worden gebruikt bij de bestrijding van planteziekten die door uiterst kleine zwammen worden veroorzaakt, b.v. de schurft van ooftbomen, de bladafvalziekte van aal- en kruisbessen, de valse meeldauw van de wijnstok en het rot van tomaten. Meestal spuit men met Bordeauxse pap. Andere koperverbindingen verstuift men. Een overeenkomstige werking heeft zwavel, dat men vooral tegen de echte meeldauw van wijnstok, roos en kruisbes gebruikt.
