De eik geldt als het zinnebeeld van de kracht. Hij bereikt een leeftijd van 1000 en meer jaren en een hoogte van 40-50 m.
Evenals bij de hazelaar zijn meeldraad- en stamperbloemen aanwezig, die door de wind bestoven worden.
De eik komt bij ons voornamelijk in twee soorten voor:
1. de zomereik heeft langgesteelde vruchten en kortgesteelde, bijna zittende bladeren,
2. de wintereik boven: zomereik heeft zittende vruchten en onderwintereik gesteelde bladeren. In parken en plantsoenen treft men bovendien vele buitenlandse eiken aan. De economisch belangrijkste uitheemse eik, die echter bij ons niet groeit, is de kurkeik. De eik behoort tot onze belangrijkste bosbomen. Zijn hout, dat rijk aan looistof is, wordt bij havenwerken en voor de scheepsbouw veel gebruikt, maar ook voor de vervaardiging van meubels en voor bouwdoeleinden. Van groot belang is verder de schors, die een voortreffelijke run (= fijngemalen schors) levert. Met het oog hierop teelt men in enkele streken eiken als laag hout, dat elke 10 tot 12 jaar gekapt wordt om de bast te gebruiken. Maar deze cultuur gaat achteruit, omdat men thans veelal andere looistoffen gebruikt.
