Aphraates (Afrahat), ’de perzische wijze’ (4e eeuw), de oudste Syrische kerkvader.
Hij leefde als monnik (waarschijnlijk was hij zelfs bisschop) in het Sassanidenrijk. Er resten ons 23 verhandelingen (ten onrechte homilieën genoemd), ontstaan tussen 336 en 345. Ze gaan o.a. over geloof (1), vasten 3., gebed (4), boete (7), opstanding (8), en vormen een belangrijk document voor de geschiedenis van het vroege christendom in Perzië. Aphraates, die de evangelies volgens Tatianus’ Diatesseron citeerde, had met de griekse schrijvers van zijn tijd geen contact. Zijn stijl is eenvoudig, maar breedsprakig, dikwijls ook van poëtische allure.Lit. J. Parisot, Patrologia Syriaca 1, 1-2 (Paris 1894-1907). G. Bert (TU 3, 3-4, Leipzig/Berlin 1888: duitse vertaling). Hausherr (Dict. de Spiritualité 1, 746-752), - Bardenhewer 4, 327-340. P. Schwen, Afrahat, seine Person und sein Verständnis des Christentums (Berlin 1907). A. Baumstark, Geschichte der syrischen Literatur (Bonn 1922) 30-32. [Bartelink]
