Albinus (Αλβινος), wijsgeer uit de 2e eeuw nC, leerling van de platonist Gaius en te Smyrna leermeester van de arts Galenus.
Plutarchus en Albinus zijn de enige vertegenwoordigers van het midden-platonisme die ons vrij goed bekend zijn. Van zijn geschriften zijn bewaard gebleven:
1. Προλογος, een inleiding tot de lectuur van Plato, waarin de aard, de volgorde en de classificatie van Plato’s dialogen besproken worden.
2. Λιδασκαλικος of Επιτομη, een schoolboek over de leer van Plato, in de handschriften ten onrechte toegeschreven aan een overigens onbekende Alcinoüs. Albinus verbindt de leer van Plato met talrijke aristotelische en stoïsche elementen. De ideeën worden verheven tot gedachten van een transcendente God, ethiek en religie worden nauw met elkaar verbonden. Over de inhoud van Albinus’ Plato-interpretatie bestaat echter nog veel verschil van mening.
Lit. Uitgave van Albinus’ hoofdwerk: P. Louis, Albinos, Epitomé (Paris 1945). - R. E. Witt, Albinus and the History of Middle Platonism (Cambridge 1937). J. H. Loenen, Albinus’ Metaphysics. An Attempt at Rehabilitation (Mnemosyne, series 4, 9, 1956, 296-319; 10, 1957, 35-56). C. J. de Vogel, Greek Philosophy 3 (Leiden 1959) 400-404. [Nuchelmans]
