Een tragedie is een klaag spel. Bij het offeren van een bok (waarschijnlijk als verwoester der wijngaarden) werden bij de Grieken klaagliederen over het leed van Bacchus, den wijngod, gezongen, die langzamerhand een dramatischen vorm verkregen en zoo den naam gaven aan de tragedie.
Dit soort van tooneelspel (z. d. w.) toont ons een strijd, door schuld veroorzaakt en onder lijden gedragen; het brengt een weemoedige, treurigen indruk te weeg (vandaar de naam), die medelijden en afschrik inboezemt. Het geeft ons een mensch te aanschouwen, die ongelukkig is door het mislukken van een pogen, dat menselijke krachten te boven gaat. „Als de mensch, zijns ondanks meegesleept door zijn hartstochten (heerszucht, hoogmoed, gouddorst, enz.), in verzet komt met de zedelijke wereldorde en plannen koestert, die hij niet straffeloos verwezenlijken kan, juist omdat hij mensch moet blijven, omdat een hogere macht (vaak die der omstandigheden, maar meestal God of een godheid) hem tegenwerkt, dan is hij een tragisch karakter.
Hij wekt ons tragisch medelijden op, wij voelen sympathie voor den held der tragedie, maar wij sidderen tevens, omdat wij met zekerheid zijn ondergang tegemoet zien: wij gevoelen reeds vooraf, dat zijn hartstocht hem tot een daad zal verleiden, die hem te gronde moet richten, omdat de eeuwige gerechtigheid zich niet ongestraft laat bespotten. Dit tragische nu in het karakter van den held vormt den grondtrek van de tragedie."
