De namen ut, re, mi enz. zijn waarschijnlijk bedacht door den Benediktijner monnik Guido van Arezzo ( + 1000), die tevens de notenbalken invoerde en daardoor het zingen van het blad zeer vergemakkelijkte.
Hij ontleende de namen aan de beginwoorden van een lofzang op St.-Johannes den Dooper, toegeschreven aan Paulus Diaconus. Deze lofzang begint: Ut queant laxis, Resonare fibris, Mira gestorum, Family tuorum, Solve polluti, Labii reatum, Sancte Johannes. Het eigenaardige dezer melodie was, dat elke regel een toon hoger begint dan de vorige, zoodat de bedoelde lettergrepen (ut, re, mi enz.) de toonladder geven. Later (in de 17e eeuw) werd si (Sinte Johannes) er bij- gevoegd, terwijl de Italianen en ook wij voor de welluidendheid do in plaats van ut zingen ('t woordje ut nl. eindigt niet op een klinker).
