In de Oud-IJslandse letterkunde dragen twee werken den naam van Edda, en wel de „jongere Edda" (proza), en de „oudere Edda" (poëzie).
De eerste werd omstreeks 1225 geschreven door zekeren Snorre Sturlasons en handelt over dichtvormen en de godenleer ; het diende als een soort handboek voor aankomende skalden (dichters). Het boek is zeer belangrijk voor de kennis der oude Noordse taal en godenleer. De oudere Edda, verkeerdelijk aan zekeren Saemund toegeschreven, bestaat uit 30 liederen, die Noordse en Germaanse heldensagen bezingen en dus eveneens van veel belang zijn; het oudste lied dagtekent uit de 9e eeuw, het jongste uit de 12e eeuw; zij zijn alle door Oslanders gedicht en omstreeks 1240 verzameld. Deze verzameling heet dok Edda, daar men haar voor de bron van de jongere Edda hield.
