in de chemische analyse een aan colorimetrie verwante methode, waarbij men gebruik maakt van de eigenschap van verschillende stoffen te kunnen fluoresceren.
De intensiteit van het fluorescentielicht is evenredig met de intensiteit van het op- of doorvallende licht en evenredig met de concentratie in een oplossing van de fluorescerende stof. Men bestraalt met ultraviolet licht, bijv. van een kwiklamp, terwijl het zichtbare licht wordt geabsorbeerd. Het fluorescentielicht wordt van terzijde gemeten met een foto-elektrische cel. Op deze wijze kan men tal van stoffen kwantitatief bepalen, zoals thiamine, riboflavine, kinine, fluoresceïne, waarbij men steeds als standaardoplossing gebruik maakt van een kininesulfaatoplossing van een bepaalde concentratie. Voorts zie Optische analysemethoden. Men kan met fluorimetrische methoden ook bitumen aantonen in extracten van gesteenten.