v. (-en), algemeen of per branche ingevoerde verkorting van de officiële arbeidstijd, b.v. in de vorm van vervroegde uittreding van oudere werknemers, uitbreiding van de basisvakantie, verkorting van de werkweek.
In Nederland is het volgens art. 8 Buitengewoon Besluit Arbeidsverhoudingen verboden voor de werkgever de werktijd zonder vergunning op minder dan 48 uur per week te stellen. Daartoe moet een vergunning bij de arbeidsinspectie worden aangevraagd. Bij de beoordeling wordt uitgegaan van de ministeriële Richtlijn Werktijdverkorting 1974: als de slapte in de bedrijvigheid wordt veroorzaakt door een abnormaal bedrijfsrisico van tijdelijke aard, kan de vergunning worden verleend. De werkgever is dan in het algemeen niet gehouden het loon over de niet gewerkte tijd door te betalen, in welk geval de bedrijfsvereniging op basis van de Werkloosheidswet een uitkering zal doen. Gaat het om een werktijdverkorting welke door een normaal bedrijfsrisico wordt veroorzaakt, dan moet de werkgever het loon volledig doorbetalen. Werktijdverkorting wordt steeds meer gezien als een van de middelen om structurele werkloosheid te keren. Voor bedrijven in een moeilijke positie kan werktijdverkorting soms een oplossing bieden om collectief ontslag of bedrijfssluiting te vermijden.
In België is bij collectieve arbeidsovereenkomst van 22.12.1973 (algemeen verbindend verklaard bij KB van 22.7.1975) de wekelijkse arbeidsduur verminderd tot 42 uur in 1973, 41 uur in 1974, en 40 uur in 1975, met mogelijkheid tot afwijking in zeer uitzonderlijke gevallen, in overleg met de ondernemingsraad of de syndicale afvaardiging. In geval van technische stoornis in de onderneming wordt de uitvoering van de arbeidsovereenkomst geschorst, doch de werknemer behoudt zijn recht op het normaal loon gedurende zeven dagen. Sedert de jaren zestig worden via de collectieve arbeidsovereenkomsten kortere arbeidstijden toegestaan.
