m. (-s), startmethode waarbij een zweefvliegtuig met behulp van een vliegtuig van de grond naar een bepaalde hoogte en een gunstig uitgangspunt voor een zweefvlucht wordt gebracht. De sleepkabel is in het algemeen 50—75 m lang, heeft aan beide einden een oog dat resp. aan een ontkoppelhaak van het sleepvliegtuig en die van het zweefvliegtuig wordt gekoppeld.
De bestuurders van sleepvliegtuig en zweefvliegtuig kunnen onafhankelijk van elkaar de haak aan hun vliegtuig ’ ontkoppelen.Meestal geeft de sleepvlieger, door met de vleugel(s) te waggelen, het sein aan de zweefvlieger om te ontkoppelen, waarna het sleepvliegtuig met kabel tot boven de afwerpplaats op het vliegveld vliegt, alwaar de sleepvlieger de kabel ontkoppelt. Aangezien de kabelkracht tijdens het slepen door rukken aan de kabel als gevolg van remousstoten of besturingsfouten tot boven de toelaatbare kan komen, waardoor ernstige beschadigingen en vervormingen van vliegtuigen en haken zouden kunnen optreden, wordt een zgn. breukstuk in de sleepkabel opgenomen, waarvan de sterkte ten hoogste 1,3 maal het maximale gewicht van het zweefvliegtuig mag bedragen. De sleepkabel zelf moet tenminste 1,5 maal de nominale sterkte van het breukstuk bezitten. Tijdens de sleepvlucht moet het zweefvliegtuig precies de baan van het zweefvliegtuig volgen. Om buiten de turbulente slipstroom van de luchtschroef te blijven, zal het zweefvliegtuig iets hoger dan het sleepvliegtuig moeten vliegen. De vliegtuigsleepstart is een veilige startmethode die echter grote oplettendheid van sleep-en zweefvlieger vereist. Deze methode is de enige waarbij het zweefvliegtuig altijd naar het gunstigste punt voor aansluiting met de thermiek (indien aanwezig) kan worden gebracht.
