v. (-en),
1. het vervenen;
2. veenderij
In de Ned. gewesten bestonden er reeds zeer vroeg bepalingen en voorschriften die bij de vergraving van lage venen in acht moesten worden genomen, teneinde landvernieling te voorkomen. De vervening van hoge venen met hun hooggelegen ondergrond werd hierbij vrij gelaten. In 1895 kwam de Verveningswet tot stand, die alle verveningen, hoge en lage, regelde, Provinciale Staten konden veenschappen (hoogveen) en veenpolders (laagveen) oprichten, die in organisatie en bevoegdheden met waterschappen overeenkomen, veenkolonie.
Ook in België werd in de Kempen al in de 12e eeuw turf gestoken uit de moeren. Het werd een eeuw later zelfs zeer belangrijk als handelsartikel.
