Ned. wet van 13.11.1969 Stb. 536. De wet bevat een vergunningenen heffingenstelsel, de mogelijkheid voor het opleggen van een lozingsverbod en het verstrekken van subsidies, en het opstellen van waterkwaliteitsplannen.
Zonder vergunning van het daartoe bevoegde gezag is het verboden om door middel van een daarvoor bestemd werk afvalstoffen, verontreinigende of schadelijke stoffen in welke vorm dan ook in oppervlaktewateren te brengen. De omschrijving van de verboden lozing is zeer ruim om de mogelijkheid te hebben ook te kunnen optreden tegen lozingen van relatief grote hoeveelheden water dat een te laag zuurstofgehalte of een te hoge temperatuur heeft. De heffingen worden gebaseerd voor zuurstofbindende stoffen op het aantal geloosde inwonerequivalenten (de gemiddelde belasting van het oppervlaktewater met zuurstofbindende afvalstoffen door 1 inwoner per etmaal) en voor niet-zuurstofbindende stoffen op het aantal gewichtseenheden dat per tijdseenheid in het oppervlaktewater wordt gebracht. Tegen deze heffingen is veel verzet gerezen van de kant van de bevolking onder het motto: de vervuiler betaalt.
