v., (geneeskunde) dehydratie, toestand van vochttekort in het lichaam.
Uitdrogen kan het gevolg zijn van:
1. onvoldoende opneming, zoals in coma, of bij gebrek aan drinkwater;
2. verhoogde uitscheiding via de huid (zweten), de nieren (nierziekten, suikerziekte) en/of het maag-darmstelsel (braken, diarree), waarbij het tekort onvoldoende wordt aangevuld. Uitdroging leidt tot verkleining van het bloedvolume. Als deze verkleining zich binnen zeer korte tijd ontwikkelt, ontstaat shock die vaak fataal is. Water wordt onttrokken aan de interstitiële ruimte (extracellulair vocht) en aan cellen. De celfunctie kan daardoor gestoord raken, wat tot celdood kan leiden. De anatomische bevindingen bij uitdroging zijn niet specifiek en afhankelijk van de oorzaak.
