o., (ook: transseksualisme), het transseksueel-zijn;
2. de neiging om van sekse te veranderen.
Bij transseksisme ervaart de betrokken persoon de lichamelijke kenmerken van zijn seksualiteit als in strijd met zijn diepste aanleg. Er bestaat, althans wanneer er sprake is van uitgesproken transseksisme, een onontkoombaar verlangen naar medische en juridische geslachtsverandering. Men heeft, ook vóór men daartoe overgaat, al de wens een beroep te hebben of een rol te vervullen die men aan het andere geslacht toedenkt, ook het verlangen de kleding van de andere sekse te dragen (transvestitisme). De seksuele gerichtheid is apert heteroseksueel. Wat betreft de oorzaak kan men zeggen dat zelden lichamelijke afwijkingen in het spel zijn. Veeleer schuilt de oorzaak in een verwarrend opvoedingspatroon in de eerste levensjaren, ook wel een vroege jeugd in een chaotisch of ziekmakend milieu.
Sinds 1972 is het in Nederland niet alleen mogelijk door plastisch-chirurgische operaties, hormonale behandeling en kosmetische begeleiding het uiterlijk van deze mensen te veranderen, maar ook de geboorteakte te wijzigen. Dat vergt een grondig vooronderzoek, een langdurige voorbereiding en begeleiding door een team van specialisten, omdat de ingreep niet terug te draaien is. Daarbij blijkt ook nogal eens dat bij degenen, die om een operatie vragen, lang niet altijd een transseksueel syndroom aanwezig is, maar slechts een tamelijk sterke drang tot transvestitisme zonder meer. Een ingreep zou dan uiterst funest zijn. Men denkt dat men in Nederland over een 400-500 transseksuelen kan spreken. Bij mannen komt het meer voor dan bij vrouwen.
