[ Lat.], v., (Romeins recht) de mondelinge toezegging en de daaruit ontstane vordering en schuld.
(e) Omwille van het bewijs werd al vroeg tijdens de Romeinse Republiek een akte van een overeenkomst opgemaakt, een praktijk die uiteindelijk ertoe heeft geleid dat onder Iustinianus de stipulatio een schriftelijk karakter kreeg. De stipulatio was een van de meest verbreide contractstypen in het Romeinse Rijk, aangezien zij voor een breed spectrum van doeleinden gebruikt kon worden.
