sinds de Tweede Wereldoorlog gebruikte benaming voor de muziek van Amerikaanse negers, die niet valt onder folklore (blues, worksong), religieuze muziek (gospel-music, spiritual) of kunst (jazz). In alle met rhythm and blues aangeduide muziek zijn echter kenmerken van een of meer genoemde genres terug te vinden.
Toch wordt deze benaming ook voor de muzikale stijl van de periode 1945-65 gebruikt. Toen waren eerst de West Coast blues (Amos Milburn en Charles Brown) en de New Orleans blues (Fats Domino) dominant, daarna de vocalgroups (The Orioles, The Platters) en vervolgens de door gospel beïnvloede muziek (Ray Charles, Sam Cooke). De periode van rhythm and blues eindigde toen de soul populair werd.LITT. C.Keil, Urban blues (1966), C.Gillett, The sound of the city (1970), J.Broven, Walking to New Orleans (1974), C.Gillett, Making tracks (1975).
