naam van o.a. enkele graven van GELRE.
Reinoud I, graaf van Gelre (1271-1326), ♱9.10.1326 slot Montfort; zoon van Otto II. Reinoud werd betrokken in de strijd om Limburg.
Na de nederlaag in de Slag bij Woeringen (1288) tegen Jan I van Brabant zat Reinoud diep in de schulden en moest hij in 1290 Gelre en Zutphen voor vijf jaar verpanden aan Gwijde van Dampierre, graaf van Vlaanderen, wiens dochter Margareta van Namen hij in 1286 getrouwd had. Gwijdes bewind leidde tot opstanden, waardoor aan het Vlaamse bestuur een einde kwam. Graaf Willem III van Holland bracht daarna Reinoud, die aan krankzinnigheid leed, onder zijn invloed. In 1318 werd Reinoud opgesloten en volgde zijn zoon Reinoud II hem als regent op. Willem 111 hield de Gelderse financiën onder zijn beheer.
Reinoud II de Zwarte, hertog van Gelre (1326-43), ♱l2.10.1343 Arnhem; zoon van Reinoud I. Na de dood van zijn eerste vrouw, de rijke Sofia, dochter van Floris Berthout, heer van Mechelen, huwde Reinoud in 1332 met Eleonora, dochter van Eduard II van Engeland.
Dit huwelijk betekende een versterking van de pro-Engelse Ned. vorsten onder leiding van graaf Willem III van Holland tegenover het Brabants-Franse overwicht in de Zuidelijke Nederlanden. Reinoud breidde Gelre aanzienlijk uit, o.a. ten koste van Munster en Brabant. Hij sloot in 1331 met Willem in het Verdrag van Woudrichem, waarbij zij afspraken elkaars belangen in Neder-en Oversticht te zullen eerbiedigen, waardoor Reinoud in 1336 het Oversticht in pand kreeg. Toen Eduard van Engeland zijn schulden aan Reinoud niet betaalde, verstootte deze Eleonora. Hij had op het laatst van zijn regering te kampen met grote geldelijke tekorten.
Reinoud III, hertog van Gelre (1343-71), *13.5. 1333, ♱4.12.1371; zoon van Reinoud II, sinds 1347 gehuwd met Maria, dochter van Jan lil van Brabant. Reinoud was aanvankelijk speelbal tussen zijn moeder Eleonora en een groep edelen onder Jan van Valkenburg. Hij werd in verband met moeilijkheden over zijn voogdij reeds in 1344 meerderjarig verklaard. Reinoud kwam in conflict met zijn broer Eduard, leed in 1361 een nederlaag bij Tiel en werd gevangengezet op kasteel Nijenbeek bij Voorst. Na de dood van Eduard (1371) keerde hij als hertog terug, maar stierf (kinderloos) kort daarna, wellicht aan hongeroedeem (hij was toen bijgenaamd de dikke hertog).
