Duits luthers theoloog, *25.9.1869 Peine (Neder-Saksen), ♱7.3.1937 Marburg aan de Lahn. Otto werd in 1904 docent te Göttingen, in 1914 hoogleraar te Breslau en in 1917 te Marburg.
Van 1913—18 was hij lid van de Pruisische Landdag. Otto bewoog zich voornamelijk op het gebied van filosofie en godsdienstgeschiedenis. Uitgaande van Luther, Kant en Schleiermacher poogde hij het wezen van de godsdienst wetenschappelijk te vatten. Hij kreeg grote bekendheid door zijn onderzoekingen op het gebied van de Indische mystiek en van het wezen van het goddelijke. Dit laatste noemde hij, in navolging van de Zweedse theoloog N.Söderblom, das Heilige. Otto beschreef het vooral als mysterium tremendum ac fascinans (een mysterie dat doet beven en tevens fascineert), dat door het religieuze gevoel ervaren wordt als wezenlijk irrationeel en niet-ethisch.
Werken: KantischFries’sche Religionsphilosophie (2e dr. 1921), Westöstliche Mystik (2e dr. 1929), Indiens Gnadenreligion und das Christentum (1930), Das Gefühl des Uberweltlichen (1932), Sünde und Urschuld (1932), Reich Gottes und Menschensohn (1933), Freiheit und Notwendigkeit (1940). Vertalingen: Vischnu Varayana (2e dr. 1923), Siddharta des Ramanuja (2e dr. 1923).
LITT. R.F.Davidson, R.Otto’s interpretation of religion (1947); F.K.Feigel, Das Heilige Krit. Abh.
iber R.Otto (1948); H.W.Schütte, Religion und Christentum in der Theologie R.Ottos (1969).
