v., operatieve methode om de breukstukken van een fractuur te verenigen en te laten vergroeien.
Osteosynthese kan geschieden met voor het lichaam inert metaal (draad, spijker, schroef, plaat)
of met getransplanteerd bot. Na de operatie, waarbij alleen voor de repositie en de inwendige fixatie is gezorgd, moet de beenbreuk geïmmobiliseerd worden (gipsverband, rekverband enz.). Na een zgn. stabiele osteosynthese (fixatie van de breukvlakken onder compressie) is uitwendige immobilisatie veelal niet nodig, met als voordeel dat de spieren en gewrichten in de buurt van de behandelde beenbreuk onbelast geoefend kunnen worden, zodat spieren gewrichtsverstijving voorkomen wordt.
