[Lat. orans, biddend], v. (-n), in de laatklassieke oudheid en in de vroegchristelijke kunst een symbolische figuur in biddende houding.
De orante is meestal in staande houding afgebeeld, waarbij de armen ter halve hoogte zijn opgeheven. De palm van de handen is naar buiten gekeerd. In de Romeinse catacomben waren vele oranten afgebeeld. Soms geven zij bijbelse figuren weer, meestal symboliseren zij de zielen van gestorvenen. In de Byzantijnse kunst komt Maria herhaaldelijk als orante voor, dikwijls met het Christuskind in een cirkel voor haar borst afgebeeld.
LITT. G.Schiller, Ikonographie der christ. Kunst I (1966); J.J.M.Timmers, Christelijke symboliek en iconografie (1974).
