v.,
1. (bodemkunde) het onttrekken van zout aan zilte gronden om deze weer geschikt te maken voor plantengroei;
2. het onttrekken van opgeloste zouten aan het grondwater of oppervlaktewater om het geschikt te maken voor landbouw of openbare watervoorziening.
Op vele plaatsen op aarde is zoet water niet of slechts in geringe mate beschikbaar en moet dit uit brak water of zeewater door ontzilting worden bereid. Gezien de lage verkoopwaarde van dit water komen slechts de allergoedkoopste processen in aanmerking, die bovendien op grote schaal moeten kunnen worden toegepast. Bij destillatie wordt het zoute water verwarmd tot het gaat koken. De gevormde waterdamp wordt afgevoerd, gecondenseerd en is praktisch zoutvrij. Zonder verdere voorzieningen levert 1 ton stoom zo 1 ton water. Door verdamping onder lage druk en vooral door terugwinning van de bij condensatie vrijkomende warmte kan deze verhouding worden verhoogd tot 10-15 ton water per ton stoom.
Dit geeft een enorme besparing op energieverbruik, maar vereist wel een duurdere en vooral kwetsbaardere installatie. Bij elektro-dialyse wordt gebruik gemaakt van poreuze membranen die onder invloed van een elektrisch potentiaalverschil in staat zijn de anionen respectievelijk de kationen door te laten en zo aan het langsstromende water te onttrekken waardoor het zoutgehalte hiervan daalt. Bij omgekeerde osmose (hyperfiltratie) worden wederom semi-permeabele membranen gebruikt, waardoorheen het water onder hoge druk wordt geperst. De opgeloste zouten worden hierbij voor ca. 95 % tegengehouden. Beide membraanprocessen werken goedkoper wanneer het zoutgehalte lager is en worden daarom bij voorkeur voor ontzilting van brak water gebruikt. Verdamping is nagenoeg onafhankelijk van het zoutgehalte en geeft voor zeewater de aantrekkelijkste oplossing.
LITT. J.Verhoeye, Watervoorziening door ontzilting (1977).
