v., de daad van ontkennen.
De rechtsvordering van ontkentenis van gerechtelijke verrichtingen of desaveu wordt ingesteld door een procespartij tijdens of na een burgerlijk geding tegen haar procureur, waarin zij bepaalde handelingen van die procureur, in het proces zonder haar opdracht in haar naam verricht, ontkent met verzoek aan de rechter die daden te beschouwen als niet gepleegd. Die daden kunnen zijn: aanbiedingen, gedaan en aangenomen, erkenningen, toestemmingen, gegeven en aangenomen. Ook als een partij in het algemeen ontkent dat de voor haar opgetreden procureur van haar daartoe opdracht heeft gekregen, zijn de regels voor het desaveu toepasselijk. Het desaveu treft dan alle proceshandelingen van de procureur. Een desaveu kan alleen slagen als door de gewraakte handeling een aan de partij toekomend recht is aangetast en de partij door die aantasting is geschaad. Als de desaveu-actie slaagt, worden niet alleen de ontkende verrichtingen, maar ook alle daaruit voortgevloeide proceshandelingen en vonnissen door de rechter nietig en van onwaarde verklaard.
Door een desaveu wordt het geding in de hoofdzaak geschorst en ontstaat een incident of tussengeschil. Wanneer in de hoofdzaak reeds een eindvonnis is gewezen dat niet of niet meer vatbaar voor hoger beroep is, kan de eis tot nietigverklaring ook als zelfstandige vordering worden ingesteld tot op het ogenblik dat het vonnis is ten uitvoer gelegd. De ontkennende partij moet een nieuwe procureur nemen en de oude procureur en alle partijen in de hoofdzaak doen oproepen in het geding tot ontkentenis en nietigverklaring (artt. 263 272 Ned. WBv., artt. 848-850 Belg. Ger. Wbk.).
