[Gr. melos, lied], v./m. (-s), eenheid van toonhoogte.
De mel is een maat voor de subjectieve toonhoogte, dit in tegenstelling tot de frequentie als objectieve maat. Per definitie wordt aan een zuivere of enkelvoudige toon (d.w.z. een toon die uitsluitend de grondtoon bevat en geen boventonen heeft) van 1000 Hz een subjectieve toonhoogte van 1000 mei toegekend; aan een tweemaal zo hoge toon 2000 mel enz. De melschaal blijkt echter, vooral bij hoge tonen, aanmerkelijk te verschillen van de frequentieschaal: b.v. niet een zuivere toon van 2000 Hz maar pas van 3000 Hz blijkt ten opzichte van een zuivere toon van 1000 Hz als tweemaal zo hoog getaxeerd te worden.
