[Walther Meissner, Duits natuurkundige, *1882, ♱1974], verschijnsel optredend in supergeleiders. Wordt een supergeleider bij een temperatuur boven de sprongtemperatuur (supergeleiding) geplaatst in een magneetveld, dan zal dat veld in het metaal doordringen.
Koelt men nu af tot beneden de sprongtemperatuur, dan blijkt het magneetveld uitgestoten te worden, d.w.z. binnen in de supergeleider wordt het veld nul. Het uitstoten gebeurt doordat in een dun laagje (ca. 100 nm) onder het oppervlak elektrische stromen gaan lopen die het veld afschermen. Afgezien van dit dunne laagje is de supergeleider ideaal diamagnetisch. In een aantal supergeleiders (kwik, lood) is het Meissner-effect volledig aanwezig tot een magneetveldwaarde Hc. Door een sterker magneetveld wordt de supergeleiding teniet gedaan. Supergeleiders die dit gedrag vertonen, noemt men nu zachte supergeleiders of supergeleiders van de eerste soort.
Daarnaast kent men de harde supergeleiders of supergeleiders van de tweede soort. Bij deze is het Meissner-effect aanwezig tot een veldwaarde Hc1. Voor H >Hc1 dringt het veld gedeeltelijk in de supergeleider door, totdat bij een veldwaarde Hc2 > Hc1 de supergeleiding geheel verdwijnt. Het Meissner-effect kan niet worden verklaard uit het feit dat de specifieke weerstand van een supergeleider nul is beneden de sprongtemperatuur. Het is een onafhankelijke ontdekking, die van groot belang is gebleken voor de ontwikkeling van het inzicht in de supergeleiding.
