[Sanskriet, cirkel, kring], m. (-s), geometrische figuur die de kosmos en de godenwereld symboliseert.
De mandala wordt in de Indische godsdiensten (hindoeïsme, boeddhisme, jainisme) bij de meditatie gebruikt. De figuur bestaat uit een reeks van concentrische vierkanten en cirkels. In het middelpunt zetelt de godheid met wie men zich via de meditatie wil verenigen. Een mandala kan op de grond worden getekend, of op doek worden geschilderd en gevuld met voorstellingen van een of meer godheden, of als vormprincipe in de architectuur worden gebruikt, b.v. bij de Borobudur.
LITT. G.Tucci, The theory and practice of the mandala (1961).
