v./m. (-n), Tilia, plantengeslacht uit de familie Tiliaceae, veel aangeplant als laanen parkbomen.
Er zijn ca. 30 soorten linden die in de gematigde zone van het noordelijk halfrond voorkomen. De bladstand is verspreid en het blad hartvormig. De knoppen zijn stomp, eivormig en roodachtig gekleurd. De linde bloeit in hangende bijschermen. Het schutblad is voor de helft met de gemeenschappelijke bloemsteel vergroeid. Linden kunnen een zeer hoge leeftijd bereiken en vormen dan fraaie decoratieve bomen.
Reeds bij de oude cultuurvolkeren in Europa was de linde hoog in aanzien; onder de lindebomen hadden o.a. vergaderingen plaats. De welriekende bloemen worden wel verzameld voor de bereiding van lindebloesemthee. De bloemen worden bestoven door insekten en produceren veel nectar. De bast wordt in veel streken van de wereld van oudsher gebruikt als vlechten bindmiddel. Belangrijk zijn:
1. de grootbladige of zomerlinde (Tilia platyphyllos), die haar natuurlijk verbreidingsgebied heeft in het zuidelijk gedeelte van Europa;
2. de kleinbladige of winterlinde (T. cordata), die tot in Noord-Europa voorkomt. De kleinbladige werd vroeger veel aangeplant en de oude linden, die in veel dorpen en steden en op landgoederen nog worden aangetroffen, zijn dan ook meestal kleinbladige linden. Zij groeien langzamer dan de grootbladige en de bladeren worden sterker door parasieten aangetast, waardoor ze vroeg afvallen;
3. de Hollandse linde (T. vulgaris), een bastaard tussen de beide vorige;
4. de Hongaarse zilverlinde (T. tomentosa) met in de jeugd witviltig behaarde bladeren;
5. de langstelige of Amerikaanse zilverlinde (T. petiolaris), is waarschijnlijk afkomstig uit Zuidoost-Europa en West-Azië. De bladeren zijn aan de bovenzijde donkergroen en aan de onderzijde met witte haartjes bezet;
6. de Krimlinde (T. euchlora) uit Zuid-Rusland met donkergroene, aan de bovenzijde glanzende bladeren. In WestEuropa komt de linde weinig als bosboom voor. Linden zijn berucht om de honingdauw, waarmee eronder staande voorwerpen vaak bedekt raken. Dit is geen honing uit de bloemen zoals men vaak denkt, maar excrement van bladluizen e.d. De aanslag van honingdauw kan gekoloniseerd worden door een zwam (Capnodium), een ascomyceet, en wordt dan zwart (roetdauw). Vrij hiervan blijven de Krimlinde en de Hongaarse zilverlinde, die dus geschikt zijn voor parkeerplaatsen enz.
