Duits politicus, *29.3.1826 Giessen, ♱7.8.1900 Charlottenburg; vader van Karl Liebknecht. Liebknecht nam deel aan de Badense Opstand (1849), week uit naar Genève en ging in 1850 naar Londen, waar hij een trouw volgeling van K.Marx werd.
In 1862 was hij terug in Duitsland, maar hij werd in 1865 uitgewezen door Pruisen. Liebknecht ging naar Leipzig, waar hij met F.Bebel de voornaamste grondlegger van de sociaal-democratische partij werd. Liebknecht was vooral Marx tegenspeler ten opzichte van Lassalle, maar ging in zijn anti-Pruisische, Groot-Duits georiënteerde optreden veel verder dan Marx en F.Engels goedkeurden. Hij werd in 1872 tot twee jaar vestingstraf veroordeeld. Liebknecht had van 1867-70 en 1874-1900 zitting in de Rijksdag. Werken: Die politische Stellung der Sozialdemokratie (1869), Zu Trutz und Schutz (1871), Zur Grundund Bodenfrage (1876), Volksfremdwörterbuch (1881), R.Blum und seine Zeit (1888), Gesch. der französischen Revolution (1890), Die Emser Depesche (1891), R.Owen (1892).
LITT. K.Eisner, W.Liebknecht (1906); V.Marcu, W.Liebknecht (1926); E.Nobs, Aus W.Liebknechts jugendjahren (1932); W.Tichubinsky, W.Liebknecht (1973).
